Het klimaat is al lang een bron van zorg, staat hoog op de agenda. Maar het blijft moeilijk om echt in actie te komen. Het bedrijfsleven, de samenleving, de politiek zijn allemaal aan zet. Maar wat zijn de feiten? Hoe verdelen we lusten en lasten? Is de Corona-crisis en alles wat daarop volgt, het moment bij uitstek om die transities te realiseren? Is het tijd voor “the Great Reset”, alle knoppen moeten om?

Klimaatverdragen zetten de toon en de ambities voor die transities: de energietransitie, de mobiliteitstransitie, de grote transities in industrie, landbouw, gebouwde omgeving. Maar we blijven  worstelen met de realisatie.  We vinden het moeilijk om de balans te houden tussen de belangen van de huidige wereld en van toekomstige generaties, tussen belangen van “ons hier” en “zij daar”, tussen “rijk” en “arm”,  in de verdeling van kosten en baten, de rol van de industrie en die van de consument.

Er is veel discussie over de aard en oorzaak van problemen, over de oplossingen en effecten daarvan. Alles hangt met alles samen: het gaat niet alleen om die CO2 maar ook om grondstoffen, productie, energieopwekking en distributie, welvaart en welzijn, gezondheid.
Samenhang gaat ook over het internationale, globale, karakter van de problemen en oplossingen. Oplossingen van gisteren werken niet meer. Nieuwe problemen vragen ook om nieuwe oplossingen.

De grootste crisis ooit. Zo erg is het nog nooit geweest, denken we. En altijd zijn er mensen die het einde der tijden zien naderen, en mensen die het licht aan het einde van de tunnel alweer zien.
Volgens sommigen moeten we nu echt diep ingrijpen. Terwijl anderen vertrouwen hebben in het zelf-herstellend vermogen van deze wereld. Technologie is volgens de ene de grote oplosser en volgens anderen de oorzaak bij uitstek van alle ellende. We zoeken naar overeenkomsten met vorige crises, veronderstellen dat een crisis min of meer wetmatig en lineair verloopt. En we zoeken naar houvast, naar de voorbeelden, naar visie en leiderschap.

 

Kennis Blogs in dit thema: