The Great Non-Travel Hack |

The great non-travel hack.

1.het grote CO2 spel.

Doe maar gek zeg. Terwijl het inmiddels gewoon is om voor een weekendje weg een paar duizend mijl te vliegen, maakt Shell van de afstand London-Istanbul een soort spannende wereldreis, alsof we nog in de 19de of 20^ste eeuw leven. Lubach maakte er onlangs al redelijk gehakt van in zijn Zondagavondshow. Leuk natuurlijk die gamification van de CO2 reductie; we maken er gewoon een soort wedstrijdje van met leuke hippe (niet meer zo) jonge mensen. Het romantische hitsige tropische eiland ontbreekt nog. Er komen wat suggesties voorbij over die CO2 reductie: redelijk bekend lijkt me maar voor Shell kennelijk waanzinnig nieuw en inspirerend.

Het zou beter zijn als Shell, met een top-10 plaats in de wereldwijde ranking van meest CO2 uitstotende bedrijven, voor zichzelf zo’n geweldige hack zou uitschrijven met als andere deelnemers de ander overbekende energiejongens.

De waarheid is toch altijd weer shocking. Een auto gooit er op het traject naar Istanbul zo’n 2448 kg. CO2 uit, waarbij de simpele beslissing om per spoor te reizen al leidt tot een reductie met ruim 80%. Maar ja, dat is niet spectaculair, te gemakkelijk. (foto: Prudential First).

2.Een leuk Shell scenario.

Shell zelf, ooit de topper als het ging over het denken in scenario’s, voorspelde in 1991, dat we wel eens naar een global warming van 1,5 tot 4 graden zouden kunnen gaan. Je zou bijna veronderstellen dat dit averechts werkte. Het was niet een aansporing om dat dan te voorkomen, maar het lijkt er op dat het een doelstelling werd die je juist moest proberen te halen, een grote hack dus avant la lettre.

Het is logisch, en terecht, dat Shell de verantwoordelijkheid deels neerlegt bij de consument; wij als consumenten, als burgers moeten veranderen. Maar het lijkt me ongepast dat een bedrijf als Shell de buitenwereld ziet als de grote machtsfactor die alles dicteert waarbij het bedrijfsleven maar heeft te volgen.

3.En wat zegt de baas ?

En dat is precies wat de hoogte baas van Shell zei, enkele jaren geleden. Volgens van Beurden is het legitiem (sic) om te investeren in olie en gas omdat de markt dat vraagt; je zou bijna medelijden krijgen met een onderneming die graag anders wil maar door die ellendige markt tot verkeerd gedrag wordt gedwongen. Hij beklaagt zich nog net niet over die verdomde milieu-lobby, klimaatfanatici, en ander tuig.

Wat meer nuance en de hand in eigen boezem steken zou bedrijf en CEO sieren. Natuurlijk is dat lastig. Natuurlijk wil (en “moet”) Shell winst maken, natuurlijk zijn er enorme investeringen gedaan die je niet morgen kunt weggooien, natuurlijk zijn er aandeelhouders die vrezen voor een winstdaling, afwaardering van reserves en activa, voor lagere winsten op elektriciteit.

Des te interessanter is het dat diezelfde van Beurden sinds 2018 aan het draaien is. Allicht zijn daar allerlei economische en strategische redenen voor. Belangrijk gegeven is dat (grote institutionele) aandeelhouders meer en meer aandringen op een andere koers: concretere doelstellingen, sneller dan gepland en gekoppeld aan de beloningstructuur van managers.
“Het zal u misschien verbazen wat ik als topman van een oliemaatschappij zeg, maar wij zijn blij met de actievoerders die de maatschappij bewust maken van het klimaatprobleem. We doen nu nog veel te weinig om de klimaatdoelen te halen”, aldus Van Beurden bij de presentatie van de halfjaarcijfers 2019; wijselijk wat in het midden latend, wie wordt bedoeld met “we”.

In oktober 2019 is de toon toch weer wat scherper: van Beurden stelt in een interview dat het investeren in langlopende olie- en gasprojecten de komende decennia “volstrekt legitiem” is en dat het bedrijf geen andere keus heeft. Hij hekelt verder de “demonisering” van olie en gas en noemt zorgen over de houdbaarheid van het verdienmodel van Shell “ongerechtvaardigd”.
Balanceren blijft lastig; veel partijen moeten tevreden worden gehouden, belangen liggen ver uiteen en zijn vaak tegengesteld. Dit zie je terug in de daarmee vaak wat cryptische uitspraken en de verschillen in toon en inhoud.

4.Het ene zeggen en het andere doen.

Een bedrijf als Shell lijkt eigenlijk op de doorsnee consument. Die zegt ook nu echt te gaan veranderen, de auto te laten staan, het huis energieneutraal te maken, andere eetpatronen te gaan volgen. Maar als puntje bij paaltje komt, niet verder gaat dan wat kleine laffe stapjes, kleine symbolische verbeteringen die vervolgens breed worden uitgedragen.

Zo sterven goede voornemens in schoonheid, en raken verstrikt in de dodelijke omarming van het systeem, dat zijn eigen wetmatigheden kent, en alles en iedereen “dwingt” tot verkeerd gedrag.Voordat je het weet, plaatsen we daarmee dat systeem buiten onszelf, en benoemen het tot hoofdverantwoordelijke, en zelfs hoofdschuldige.
Of we het leuk vinden of niet, dat systeem is niet iets daarbuiten; dat systeem, dat zijn wij.
Tijd om op reis te gaan, niet naar Istanbul, maar het is tijd voor een nog veel grotere hack, op naar een betere wereld. Dat geldt voor bedrijven als Shell, en dat geldt voor ons allemaal.

Een mooie hack en een fijne reis toegewenst.

(foto : Shell global, www.Shell.com)