De grote machtsblokken in de wereld strijden om de macht in de automotive markt. De wereld wordt er niet gezelliger op. Een eindeloze reeks kleinere en grotere conflicten en oorlogen, de bekende grote issues met klimaat, vervuiling, maar ook een economische strijd. Economie, geld en macht spelen in veel conflicten een rol van betekenis. Het grote gevecht om de auto en alles wat daar mee te maken heeft wordt gelukkig nog niet met geweld en wapens gevoerd: het is voorlopig een “koude oorlog” maar wel echt een oorlog inmiddels.
Het Westen en China : synergie in autoproductie ?
De roep om overheidsingrijpen, om bescherming tegen vooral de Chinese dreiging, wordt steeds sterker. Zoals in elk conflict schieten we in de verdedigingsmodus (het ministerie heet niet voor niks het ministerie van defensie, en dus niet van de aanval/het offensief). China heeft zich vanuit laat 20ste eeuw ontwikkeld tot een hele grote speler, zeker in de automotive. Westerse en Aziatische (denk aan Japan) autofabrikanten hebben daar een belangrijke bijdrage aan geleverd. Veel bedrijven vestigden zich met productie in China, in meer of mindere mate met joint ventures en openstelling van kennis en technologie. Fabrieken in China gingen vervolgens natuurlijk ook produceren voor de export. China werd een belangrijke afzetmarkt voor Europese en Japanse auto’s, waar dan ook gemaakt. China was al de jobber, “the sweatshop of the world” in de productie van onderdelen en componenten, de assemblage van technologie. En je kon erop wachten dat ze een stap verder/hoger in de keten zouden komen: innovatie, ontwikkeling en ontwerp en productie van hoogwaardige consumentenproducten, een enorme thuismarkt. Tot slot, China heeft ook, zeker als het gaat om batterijtechnologie en grondstoffen, een ijzersterke positie. Al met al hebben we hier een klassiek voorbeeld van het “legacy”effect: de gevestigde industrie wordt log en lui en verliest de (remmende) voorsprong, en de nieuwe spelers zijn snel en wendbaar en onconventioneel (de versnellende achterstand). Europese en Amerikaanse fabrikanten hebben in die meer dan 20 jaar mogelijk verondersteld dat zij aan zet waren, het spel konden controleren en dicteren. Een begrijpelijke misvatting, ontstaan doordat deze industrie 100 jaar lang werd gedomineerd door Europa en de VS en later ook door Japan. Succes en macht verblinden. China zelf heeft trouwens op verschillende terreinen ook last van een vergelijkbare arrogantie en bijziendheid.
De EV, trager dan een slak.
Daar hebben we het al “even” over.120 jaar geleden waren er elektrische auto’s; daarna werd het stil. Laat 20ste eeuw komt die EV terug, als object van studie, als prototype, als katalysator voor veel subsidies en studies. Er komt versnelling door de komst en het succes van Tesla (recent de grote prijsverlagers trouwens). Waar was die geweldige Europese industrie ? Jarenlang gaat het over de kosten van de batterij, de capaciteit en de range (de afstand die je kunt afleggen met 1 batterijlading), de (te hoge) prijs voor de consument, het niet tot ontwikkeling komen dus van de vraag. En het gaat over de oplaad-infrastructuur, de productie van batterijen, de restwaardes, de subsidies, de (korte?) levensduur van batterijen, het gevaar van zelfontbranding. Kortom, het spel van de grote “vertragers”. Er was en er is veel op te lossen, maar rondom de EV leek het wel erg op een “Echternach-processie”, two steps forward, one step back.
De logheid van de groten.
Enig begrip hiervoor is wel op zijn plaats. Er waren (en zijn) dus veel problemen. Het is voor een massieve industrie moeilijk om te switchen naar een nieuw paradigma: de gevestigde en logge en kostbare knowhow en productiefaciliteiten, de afhankelijkheid van een compleet systeem van ondernemingen die zo’n transitie mogelijk moeten maken (leveranciers van grondstoffen, componenten, machines etc.), de marktvraag die op gang moet komen (maar dit wordt al snel de kip-ei discussie). Al met al blijft het beeld hangen van een arrogante industrie die reactief is, afwachtend, en alles in het werk stelt om te vertragen, de bekende “reus op lemen voeten”.
China en Europa : wie is er de braafste ?
Het zuiver houden van marktverhoudingen en concurrentie is prima, maar hier is wel Europa de vos die de passie preekt. Dat beeld wordt nu bevestigd door het wapengekletter richting China. China is bezig met concurrentievervalsing, bevoordeling/subsidiering van eigen industrie, tegenwerking van de Westerse industrie. En dus is het tijd om dat een halt toe te roepen op Europees niveau. De import van Chinese auto’s moet aan banden worden gelegd, er moeten importheffingen komen, we moeten stoppen met hier subsidie te geven op de aanschaf van Chinese EV’s , en alleen “eigen” fabricaat steunen. We moeten (eindelijk eens) gaan investeren in betere technologie, die echt houdbaar is, leidt tot minder energieverbruik en schoner is, in betere oplaadinfra, in meer grondstoffenwinning op eigen terrein (meer grip daarop). Oh ja, we moeten weer meer en beter onderzoek doen, anders meten (integraal over de hele productieketen), de consument pushen richting goed gedrag door subsisidie (en ook “bestraffen” bij slecht gedrag ?).
Europa of China : wie is er het groenst ?
En passant lezen we China nog even de les over milieu en klimaat en welzijn. Wij hier, lees: de Europese auto-industrie, hebben het beste voor met grondstoffenwinning, betere arbeidsomstandigheden, klimaat, een mooiere wereld etc. Allemaal aspecten waarop China er een potje van maakt en dus des te meer reden om die dubieus tot stand gekomen Chinese auto’s te weren, en de nobele Westerse industrie in stelling te brengen. Wie vervuilde er ook alweer de afgelopen 120 jaar als het ging om autoproductie, om oliewinning, brandstofverbruik ? En wie maakt er sinds jaar en dag volop gebruik van die goedkope (ja, onmenselijke) arbeid elders in de wereld en wie heeft er ook alweer een aanzienlijk deel van de productie (vooral het vervuilende stuk) graag overgelaten aan China en veel andere landen buiten onze eigen scope ? En waar haalt de Westerse industrie haar batterijtjes en grondstoffen daarvoor ? Terecht maken we China verwijten, terecht spreken we ze aan op slecht gedrag. Maar we zijn hierbij wel wat roomser dan de paus (en die is pas Rooms). En dan hebben we het nog niet over de erfelijke (neo)koloniale belasting waar een groot deel van het Westen een stuk van haar welvaart aan te danken had (en heeft), maar met een hoge prijs in welvaart en welzijn, gezondheid, klimaatbelasting, vervuiling in de lokale setting. Offshoring deed daar de afgelopen decennia nog een schep bovenop.
Macht en onmacht.
Terug naar die “oorlog”, handelsoorlog, ideologisch conflict, machtsstrijd. Je kunt allerlei sommen maken. Europa alleen is te klein, zeker als het de paraplu van de VS deels gaat kwijtraken. Europa plus de VS plus Japan plus…. Dat wordt een interessante club, maar verdeeld in allerlei opzichten. Denk even aan de verschillen binnen Europa. Binnen de EU hebben we het Groene kamp en de rest, waaronder de christendemocratische fractie die dwars ging over de uitfasering van de benzineauto. En we zien nu dat vooral Frankrijk (dat veel autootjes bouwt die concurrentie ondervinden van China) China wil kortwieken terwijl Duitsland (de Duitse auto-industrie met meer premium auto’s en afzet daarvan in China) ) een veel gematigder toon aanslaat. Dan de BRICS-landen (Brazilie, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) met totaal 40% van de wereldbevolking en zo’n 20% van het global GDP. En er zitten verschillende landen al in de wachtkamer om ook toe te treden.
Het wordt nog spannend op het wereldtoneel. De discussie over die autootjes is daarmee vergeleken “klein bier”.
afbeelding : www.parkingreform.org.
Hans Groenhuijsen, 25 september 2023.
. Alle artikelen en blogs , zie: https://www.hansgroenhuijsen.nl/4-fields/
. wekelijks mijn blog ontvangen ? Meld je aan via “aanvraag artikelen” op
https://www.hansgroenhuijsen.nl/inschrijven-kennisblogs/
. ©alle rechten voorbehouden Hans Groenhuijsen, 2023.
T 06-52 58 95 85
M hans@hansgroenhuijsen.nl
I https://www.hansgroenhuijsen.nl
Link https://www.linkedin.com/in/4fieldshansgroenhuijsen/